dinsdag 7 september 2010

Nieuwe artikelen op zustersite te vinden

Met ingang van heden, 7 september 2010, kunt u voor eventuele nieuwe berichten, bedoeld voor dit weblog, terecht op

zondag 7 september 2008

Ongeval met kinderwagentje zou moeders met die vervoermiddelen moeten wakker schudden

De elektronische berichten van RTV Noord van heden melden dat er gisteren, zaterdag 6 september op de Korreweg een moeder met een buggy op een zebrapad is aangereden. Dat is erg genoeg, maar steeds als ik de combinatie van moeders, die kinderwagen, buggy of karretje met meestal de daarvoor bestemde inhoud voortbewegen, komt het beeld me voor ogen dat ik iedere dag wel enkele keren in het Stad-Groningse straatbeeld signaleer: een moeder die eerst het vervoermiddel voor haar kroost op de rijbaan duwt en pas dan uitkijkt, als ze dat al doet.
En dat alles doet me weer denken aan de eerste vrouwelijke geüniformeerde politieagent in Groningen, juffrouw Doevendans, de latere mevrouw Vollema, die zo'n vier decenna geleden voor het eerst in dienst trad. Zij uitte zich in een interview met het toenmalige Nieuwsblad van het Noorden vol oprechte verbijstering over precies dat gebeuren. Tevens had ze daarvan een soort van prioriteit binnen haar werk gemaakt, en zeker niet ten onrechte. Daarover vertelde ze dat sommige moeders alsnog hevig geschrokken toen ze, door 'Tante Politie' eenmaal op dat feit aangesproken, alsnog hevig waren geschrokken. Hopelijk — en zelfs enigszins waarschijnlijk — is het dat die vrouwen in het vervolg wel hebben uitgekeken, maar de opnamecapaciteit met betrekking tot waarschuwingen is sedertdien vrij algemeen tot bijna nihil gereduceerd. Spreek nu eens in het voorbijgaan een moeder met kinderwagen op zoiets aan, en meestal krijg je coprolalische terminologie of bedreigingen naar je hoofd geslingerd.
__________
Naar aanleiding van de ronduit imbeciele, want raaskallende, reactie hieronder, nogmaals: dagelijks zie ik diverse vrouwen met kinderwagens, al dan niet bij een zebrapad, eerst de kinderwagen de weg op duwen, om pas daarna uit te kijken, àls ze dat al doen. Het verschijnsel is al zo oud als er moeders ─ en tegenwoordig steeds meer vaders ─ met kinderwagens lopen. De eerste vrouwelijke politieagent in de stad Groningen, eind jaren zestig ─ eerst juffrouw Doevedans, later heette ze mevrouw Vollema ─ had er zelfs een speerpunt in haar werk van gemaakt, aangezien ze dagelijks van het fenomeen intens schrok. Er is op dat punt helemaal niets veranderd. Dergelijke moeders leren alleen van ongelukken en misschien van hoge boetes.
Ook zien we dagelijks dat moeders, die hun kinderen van school halen, op het trottoir fietsen, de kinderen op een eigen fiets voorop laten gaan en ze leren om te bellen om de voetgangers opzij te laten gaan.
Daar moet door de politie, respectievelijk door politiesurveillanten en/of stadswachten, nadrukkelijk op worden toegezien en zonder meer op worden geverbaliseerd.
Degene die onder de naam Nabob reageert, doet er goed aan eerst Nederlands te leren, misschien dat hij dan de inhoud van zo'n artikel kan begrijpen, en zelf ook het uitslaan van wartaal, in meer dan één opzicht, achterwege laat. Lezen is voor veel mensen nog steeds heel moeilijk.

vrijdag 15 augustus 2008

Verbijsterende weggebruikers — iedere nacht opnieuw

Massaal in overtreding
Iedere nacht ga ik nog eens met enkele — meestal twee, een enkele keer met drie — van mijn huisdieren een wandeling maken die als de laatste van de vorige dag kan worden beschouwd. Tijdens die rondgang kom ik steevast terecht op de Zonnelaan tussen de Noordelijke Ringweg en de Venuslaan. Iedere nacht opnieuw ben ik uiterst verbijsterd over het percentage automobilisten dat zijstraten inslaat zonder richting aan te geven. Fietsers schijnen het al helemaal als een strafbare en vooral asociale handeling te beschouwen. Veel erger echter is het dat wel vijf van de zeven gemotoriseerde voertuigen aldaar de snelheid van 100 km/h overschrijden, en in bijna alle gevallen betreft het een taxi, al dan niet met dat woord verlicht op het dak van het voertuig.
Als iemand van de aangeschoten jonge lieden, welke om die tijd eveneens regelmatig gebruik maken van de geasfalteerde rijbaan — omdat ze al te teut zijn, of simpelweg geen zin hebben om gebruik te maken van één der vrijliggende fietspaden; en dat fenomeen komt het meest voor in het gedeelte tussen de Kometenstraat en het flatgebouw voor jongeren dat zich bevindt tegenover het pompstation net voor de oprit naar de ringweg — zal de combinatie van beide soorten overtredingen beslist vrij gemakkelijk tot fatale gevolgen kunnen leiden.
In het gedeelte van de Zonnelaan tussen de Venuslaan en de Meteoorstraat daarentegen is het aantal fietsers groot dat, na te zijn overgestoken vanaf de Eikenlaan, het westelijke trottoir in noordelijke richting pakt, omdat er dan niet pas tegenover het flatgebouw voor buitenlandse studenten hoeft te worden afgestapt om dan als voetganger de zebra over te steken. Een enkeling is zelfs zo brutaal de fietsbel te gebruiken om de voetganger(s) te waarschuwen dat deze opzij moet(en) gaan. Ik weiger dat consequent en als één van hen mij op het trottoir aanrijdt, dan zal ik daarvan niet alleen aangifte doen, maar zal ik daarenboven een forse schadevergoeding eisen, aangevuld met eventuele dokterskosten en alles wat daarbij komt kijken, alsmede inbeslagneming van het (in die omstandigheden) als wapen gebruikte rijwiel.
Hoewel geblaf in de nacht ook niet de fraaist denkbare muziek in het kader van relatieve stilte is, moet ik altijd weer lachen omdat mijn hond Amber, uiterst consequent en reeds van jongs af aan, iedere wielrijder die fietsend over het trottoir gaat, bestraffend toeblaft. "Eigen schuld," denk ik dan, en "Net goed."
Het spreekt vanzelf dat het aantal wielrijders dat alle hierboven beschreven handelingen overdag pleegt, een veelvoud bedraagt van dat aantal in de kleine uurtjes. Maar ook dan zie je niet vaker dan tweemaal per jaar dat er een vorm van politiecontrole op is of dat dienders vanuit een surveillancewagen hierop reageren.
____________
Afbeeldingen
1. Kater Ramses maakt 's nachts
de wandeling samen met hond Amber en is tevens, evenals deze, voorzien van een rood flitsende halsband.
2. Amber reist, als ze niet zelfstandig loopt, eerste klas. (Foto: Ruud Brinkhuizen.)
3. Fraai voorbeeld van degelijke fietsbel; dat mag ook wel, als men bedenkt dat de prijs in 1913 reeds 65 cents bedroeg.

woensdag 6 augustus 2008

Machtsmisbruik door chauffeur van stedelijke lijndienst

Enige tijd geleden weigerde een buschauffeur tijdens de avonduren — haast had hij niet, want vanaf de Venuslaan richting centrum reed hij hooguit twintig kilometer per uur — bij de halte Prinsesseweg/Nassauplein in de Stad Groningen een passagier mee te nemen, die een eurokaartje vroeg en dat met acht munten — twee van twintig eurocent en zes van tien cent — dacht te kunnen betalen. Mooi niet, want zoiets zou teveel ophouden! De chauffeur wees erop dat de ritprijs met gepast geld diende te worden voldaan en dat anders de passagier maar had moeten zorgen voor een strippenkaart. Het verweer van de jongeman dat er niet hoefde te worden gewisseld, stuitte op totale onwil. Gepast is gepast, en verder dan twee stukken van vijftig eurocent wenste de chauffeur niet te gaan. Ook het aanbod van een passagier die direct voorin de bus zat, om te wisselen, werd geweigerd, want het was en bleef toch een principekwestie. Zo krijg je natuurlijk wel steeds meer mensen in het openbaar vervoer. Ach, misschien deed de bestuurder het wel om zijn bedrijf dwars te zitten. Dan zou hij zelfs twee instituties — passagiers die er alleen maar zijn om arme chauffeurs te treiteren en zijn directie die hem wellicht in een andere situatie niet in overeenstemming met zijn wensen zou hebben bejegend — kunnen raken.
Zo'n chauffeur — een extremistische hufter — dient onmiddellijk te worden ontslagen met ontzegging van alle rechten die aan zijn arbeidscontract zouden kunnen worden ontleend, als gevolg van fascistoïde machtsmisbruik. Kennelijk verkeert deze nog steeds in de aloude, politiek en maatschappelijk verambelijkte, tot op het binnenste merg incorrecte, en geestelijk defecte, veronderstelling dat de burgers er voor hem zijn, en niet dat een dienstverlenend bedrijf, inclusief alle medewerkers daarvan, er voor de burgers is. Tevens had de man kennelijk geen boodschap aan de vervoersplicht die zijn bedrijf heeft als de ritprijs op enigerlei wijze wordt voldaan.
Klagen bij de vervoerder is niet echter helaas niet erg zinvol. Een klacht die ik eind 2001 indiende over een chauffeur die de passagier in spe bij de halte negeerde doordat hij druk in gesprek was met in ieder geval één passagier, en daarvoor met zijn bovenlichaam half omgedraaid de bus inkeek, en dat een zijstraat later nog deed — ergo: een levensgevaarlijke gek —, is tot op heden niet afgewerkt, al werd mij via een briefkaart medegedeeld dat dit binnen drie weken zou geschieden.
Toen ik daarover eens bij het Centraal Station tegen de lokettiste van het vervoerbedrijf in kwestie nog eens op terugkwam doordat er voor mij een mevrouw met eenzelfde verhaal haar beklag wilde doen, zei de lokettiste dat ze doodziek werd van al die klachten en dat we allen bij de provincie zouden moeten klagen, aangezien het bedrijf dan tenminste een flinke boete zou krijgen. En dan wilde men op het hoofdkantoor wel luisteren.
Als een medewerkster van het bedrijf in kwestie zoiets aanbeveelt, is de vraag gerechtvaardigd of er in het personeelsbeleid misschien wel één en ander aan zou kunnen schorten.
__________
Gepast geld bestaat in het juiste bedrag — precies afgepast noemt Van Dale dat — zonder dat men hoeft te wisselen: dus ook zes tiencentstukken en twee van twintig vormen, juridisch èn praktisch, Gepast geld.

dinsdag 5 augustus 2008

Introductie van deze site op dinsdag 5 augustus 2008

Ambtelijke slordigheid
In Groningen en omgeving, maar vooral in de Stad zelf, bestaan tal van verkeerssituaties, die dringend verbeterd dan wel anderszins aangepast zouden moeten worden. Sommige bestaan zelfs in strijd met de daarvoor geldende wetgeving, doch ondanks ( in een enkel geval herhaalde) melding daarvan bij de betreffende instantie(s), is er geen wijziging in de situatie in kwestie aangebracht. Daarom wordt de eerste bijdrage na deze Introductie eerst nader ingegaan op die probleemplekken waar sedert geruime tijd — soms zelfs jarenlang — de weggebruiker dag in, dag uit, slachtoffer is van de incompetentie van de zichzelf graag als deskundig beschouwende, echter tot op het merg verambtelijke, tweevoeters.